Verwerkingsopdracht: “Ik was nooit in Isfahaan” door Tommy Wieringa Beeldopdracht, door Mendy, Daan, Pim, Annamarthe en Sanne (4C)

Wij hebben gekozen voor het maken van een nieuwe omslag voor het boek van Tommy Wieringa.We vonden namelijk de oude omslag niet passend voor het boek, omdat we de lay-out niet mooi vonden. Na het bestuderen van de omslag zagen we dat deze bestond uit drie teksten, een rug en een voor- en achterkant plus titel. We hebben de titel veranderd naar: “Wieringa’s reisverhalen”. Dit hebben we vooral gedaan omdat we vonden dat als we de gehele omslag zouden veranderen, we ook de titel zouden moeten aanpassen. Ook is de titel Wieringa’s reisverhalen veel accurater dan Ik was nooit in Isfahaan. De titel Ik was nooit in Isfahaan, is afgeleid van een gedicht van P.N. van Eyck, waarin de stad Isfahaan metafoor staat voor de dood. Aangezien de dood steeds terugkomt in de verhalen van dit boek van Wieringa, is deze titel wel verklaarbaar. Echter, voordat wij het boek gingen lezen en op de hoogte waren geraakt van het gedicht van Van Eyck konden wij de titel niet plaatsen. Hierom hebben wij dus ook voor een logischere titel gekozen.

Ook de teksten die op de oude omslag stonden hebben wij vervangen. De tekst op de voorkantflap ging over het verhaal Ik was nooit in Isfahaan zelf, de tekst op de achterkant was een korte mening over het boek en de tekst op de achterkantflap was een stukje over Wieringa’s oeuvre. Allereerst het stukje tekst op de voorflap. Dit is wat wij ervan gemaakt hebben: “Ik was nooit in Isfahaan is het Boekenweekgeschenk waarin Tommy Wieringa met veel fantasie een groot aantal kostelijke anekdotes aan de lezer cadeau doet. Van Syrië tot Egypte, van Frankrijk tot Zwitserland; Wieringa neemt je overal mee naar toe in deze verzameling van verhalen die aandoen alsof ze in een logboek hadden kunnen staan. Met zinnen als deze: "Asgabat is de naar buiten gekeerde geest van een man, een infantiele machtsfantasie, tot marmer versteend narcisme”, wekt hij een sfeer van mysterie, een neiging om verder te lezen, op zoek naar meer.” Deze tekst geeft duidelijk weer wat je van het boek kunt verwachten, namelijk een aantal vermakelijke verhalen die zich afspelen op verschillende plaatsen, waarbij Wieringa gebruikt maakt van een zeer mooie schrijfstijl. Aangezien dit één van de eerste teksten is die mensen zullen bekijken, als zij het boek willen kopen of lezen, moet deze tekst dus duidelijk, beschrijvend (maar niet te inhoudelijk) en lovend zijn. De tweede tekst, degene met onze mening, is de volgende geworden: “Deze fascinerende bundel van de veelgeprezen schrijver Tommy Wieringa is een groot plezier om te lezen. Doordat Wieringa gebruik maakt van een groot scala aan mooie, stilistische zinnen beleef je de verhalen alsof je er zelf bij bent. Een waardig Boekenweekgeschenk!” Aangezien een tekst als deze, die duidelijk bedoelt is om de mogelijke lezer aan te sporen het boek daadwerkelijk te lezen, bovenal lyrisch moet zijn over het boek, is dat precies hoe we geschreven hebben. Natuurlijk is de tekst lichtelijk overdreven door het gebruik van veel bijvoeglijke naamwoorden, maar dat is in een geval als dit niet erg, integendeel, hier is het zelfs gepast. De derde tekst over Wieringa zelf, gaat als volgt: “Tommy Wieringa kreeg in 2002 voor zijn roman Alles over Tristan de Halewijnprijs. Hij brak pas echt door met zijn veelbekroonde roman Joe Speedboot. Deze roman kreeg onder meer in 2006 de Ferdinand Bordewijk Prijs en de eerste Magazijn La Vie en Rose Prijs. Eén zin in dit boek leverde hem ook Tzumprijs van 2006 op: “De knalpijpen glansden als bazuinen, de wereld leek te verschroeien in allesverzengend lawaai wanneer de jongens het gaspedaal intrapten met de koppeling in, alleen om te laten weten dat ze bestonden, zodat níemand daaraan zou twijfelen, want wat niet weerkaatst, bestaat niet.” Daarnaast schreef Wieringa nog een verscheidenheid aan andere prachtige boeken, waaronder Caesarion en Dit zijn de namen.” Deze tekst is niet bijster interessant om te verantwoorden. We hebben een tekst geschreven waarin we precies vertellen welke belangrijke prijzen Wieringa gekregen heeft voor zijn werk. Dat is eigenlijk ook het doel van een tekst over de schrijver, omdat dat de lezer duidelijk moet maken dat hij veel van het boek te verwachten heeft, omdat de schrijver al veel andere bekroonde (dus goede) boeken heeft geschreven.

Dan nu het beeldmateriaal. Op de omslag hebben we drie afbeeldingen geplakt. De afbeelding op de voorkant is een schilderij van een (Afrikaanse) markt. Hij is geschilderd door Angu Walters en heet “The Village Market”. We hebben dit schilderij gekozen voor op de voorkant, omdat het vrolijk is en meteen doet denken aan verre reizen. Dat heeft niet te maken met één van de verhalen die in het boek Ik was nooit in Isfahaan staan, maar het komt meer door de sfeer die de markt uitademt, die wij vinden passen bij het boek in zijn algemeenheid. De tweede afbeelding echter, straalt eerder het tegenovergestelde uit van het andere schilderij. Dit schilderij van een oude man (wij vermoeden dat hij een zwerver is) straalt juist terneergeslagenheid, verdriet en melancholiek uit. Dit komt in het boek van Wieringa ook erg vaak voor. De twee afbeeldingen staan op de voor- en achterzijde van het boek, als metafoor voor “de keerzijde van de
medaille”. We zijn er bij dit kunstwerk niet achter gekomen wie het gemaakt heeft. Dan ten slotte de laatste afbeelding op de achterkantflap. Dit is een foto van Tommy Wieringa. We hebben ervoor gekozen ook een foto van Wieringa op te plakken, omdat lezers het fijn vinden een beeld te hebben van de schrijver het boek. Een foto van de schrijver is daarvoor een zeer geschikte oplossing.




Bronnen beeldmateriaal:
Afbeelding voorkant: Angu Walters, The Village Market: http://www.artcameroon.com/the-village-
market/
Afbeelding achterkant: http://glassierkunst.nl/2013/11/11/2487/
Afbeelding achterkantflap: http://boeken.blogo.nl/files/2010/07/tommy-wieringa.jpg

Why I love this book; Publiek geheim - Bernlef

Bernlef - Publiek geheim

Bernlef heeft zich al vaak bewezen. Met boeken als 'Hersenschimmen' heeft hij laten zien dat hij bestsellers kan schrijven. Zijn boek 'Publiek geheim' is misschien niet zo populair als de hierboven genoemde boeken, maar is het ook een bestseller? Ik vind persoonlijk van wel, en om deze stelling te beargumenteren, kijken we naar een door 'De Groene Amsterdammer' opgestelde lijst met 17 punten, waardoor te achterhalen valt in welke mate een boek een bestseller is.

Ten eerste heeft Bernlef van 'Publiek geheim' een nogal psychologische roman gemaakt. Dit zorgt ervoor dat je vrijwel alles wat de hoofdpersoon denkt en voelt zelf meemaakt. Door deze schrijfstijl maakt hij de sfeer een stuk persoonlijker voor de lezer, en hij zorgt ervoor dat als de hoofdpersoon iets ergs meemaakt, schrikt of bijvoorbeeld een versnelde hartslag krijgt, je dit als lezer ook ervaart. In de lijst met bestsellertips is dit ook op meerdere manieren opgenomen - 'Laat je held lijden aan grote innerlijke conflicten', 'Zorg dat lezers van karakters gaan houden'.

Daarnaast is er in 'Publiek geheim' veel ruimte voor detail. Al op de eerste bladzijde is dit terug te vinden - de eerste bladzijde is een beschrijving van de setting - en ook later in het boek neemt Bernlef de tijd om zaken goed te analyseren, beschrijven, en zo echt mogelijk te laten lijken. Dit zorgt, gecombineerd met een gemiddeld voorstellingsvermogen en een tikkeltje fantasie, ervoor dat je een geweldig beeld krijgt van hoe bepaalde scènes zich moeten hebben afgespeeld. In de lijst van bestsellertips is dit ook weer terug te vinden: 'Gebruik altijd details, ze geven aan je werk een universele lading.' en 'Maak je setting zo specialistisch mogelijk: geen vage locaties in een vaag dorp.'

Ten slotte is de verhaallijn van Bernlef simpelweg briljant. Hij zorgt ervoor dat de lezer altijd bezig wordt gehouden met interessante - en soms aparte - gebeurtenissen. In het boek zijn veelal conflicten, zoals die van Istvan en Clara over lafheid, of de velen tussen Istvan en de staatstelevisie, te vinden. Ook dit is opgenomen in de bestsellerlijst: 'In een verhaal gaat het om conflicten'. Verder volgt een deel van het boek ook de oude Tomas Szass, wat zorgt voor extra drang om verder te lezen, en door te gaan met de hoofdverhaallijn. Het is bovendien ontzettend origineel, om in deze tijd een verhaal te schrijven over een oostblokland dat een opstand te verwerken heeft, en om dat op zo'n goede manier te doen, dat je wel over een bestseller mag spreken. Originaliteit is ook van belang, volgens onze lijst, voor een echte bestseller: 'Sluit je niet aan bij de bestaande bestsellertrends, dus geen tovenaarsleerlingen en ontcijferingen van geheime codes.'

Kortom, je kunt het boek 'Publiek geheim' van Bernlef naar mijn mening zonder twijfel een bestseller noemen. Het heeft zoveel weg van een goede bestseller, volgens de tiplijst, dat het er wel een móet zijn. Je leeft met de hoofdpersoon mee, zijn gevoelens en gedachten zijn uitermate goed beschreven. Ook vind Bernlef het leuk om veel detail aan zijn boek te geven, wat duidelijk te lezen is, en dit zorgt voor een duidelijk, helder beeld van de omgeving, gebeurtenissen, zaken en personen die in het boek voorkomen. Verder zijn de schrijfstijl en verhaallijn van Bernlef samen een bom van conflicten, met een extra verhaallijn cadeau. En alsof dit alles nog niet genoeg is, heeft hij het lef om dit alles te doen in een boek over een oostblokland, een onderwerp waaraan niemand zich waagt een goed boek over te schrijven. Conclusie: Bernlef heeft het weer gedaan; 'Publiek geheim' mag in de rij naast 'Hersenschimmen' staan.